Dag 1 – Kramp & Kaas

Vanuit Chamonix gaan Roger en ik op weg naar de start van onze vierdaagse drielandentrail. Een bus brengt ons naar Courmayeur in Italië. We vertrekken hier bij het kerkje en gaan vier dagen lang de markeringen van de Tour Mont Blanc volgen, af en toe onze eigen varianten toevoegend. We overnachten in hutten en slepen al onze spullen mee, om uiteindelijk via Zwitserland weer in Chamonix terug te komen, een tocht van zo’n 100 kilometer door de bergen.
De eerste kilometers zetten meteen de toon, veel hardlopen is hier niet mogelijk, dus maar stevig doorstappen bergop. Via een beklimming naar Refuge Bertone komen we op een bergrug met prachtige uitzichten op de zuidkant van het Mont-Blanc massief.

Via Bertone lopen we over die bergrug en de Col Sapin richting de Bonatti hut, voor een welverdiende lunch. Het is een warme dag en tegen de tijd dat we ‘s middags de Col Ferret gaan beklimmen om onze hut in Zwitserland te bereiken, schiet bij mij de kramp in beide bovenbenen. Met kramp heb ik wel vaker te maken gehad, maar altijd in de kuiten en nog nooit boven de knie. Het zal wel een combinatie zijn van het warme weer en het bergop lopen met een relatief zware rugzak. Ook Roger heeft last van het gewicht en de pasvorm van de rugzak. Inclusief water slepen we ieder bijna 7 kilo mee, dat ga je voelen.

Met een paar rek-pauzes red ik moeizaam de top en begin me af te vragen hoe ik op deze manier het hele rondje af ga maken ? Gelukkig worden de spieren in de afdaling anders belast en verdwijnt de pijn. Met een half uurtje bereiken we onze overnachting van vandaag, een primitieve kaasboerderij met een slaapzaal. De geur van kaas is allesoverheersend, van de zweetluchtjes die we in andere hutten zullen aantreffen heb je hier geen last. Als diner hadden we dan ook een soort supertosti, flink met gesmolten kaas overgoten. Genoeg calorieën om op te laden voor de volgende dag.

Dag 2 Bagage transport service

In tegenstelling tot gisteren begint vandaag wel glooiend en relatief vlak. De eerste 10 kilometers schieten voorbij en in La Fouly kunnen we bijtanken in een supermarktje.

Vandaag loopt de originele TMB route redelijk vlak verder, maar hebben wij een pittige klim toegevoegd naar het hoogste punt in onze drielandentrail. Vanuit Praz-de-Fort klimmen we 1500 meter naar de Col d’Orny op ruim 2800 meter hoogte. Urenlang klimmen we omhoog, maar gelukkig blijft de kramp weg en begint ook Roger een beetje aan de rugzak te wennen. Het waterfilter komt goed van pas, bij kleine bergbeekjes kunnen we onze drinkflessen opnieuw vullen. In een gestaag tempo bereiken we uiteindelijk de col en hebben een mooi uitzicht op de gletsjer en de prachtig gelegen Cabane d’Orny.

De afdaling is ook best lastig en steil, via La Breya bereiken we onze tweede hut, Relais d’Arpette. Daar wacht vanavond geen slaapzaal, maar een echte kamer, met douche. En geen oordopjes nodig!

Tijdens de avondmaaltijd maakt Roger een opmerking tegen onze Belgische tafelgenoten over de wandelaars die hun (zware) bagage door een paard lieten vervoeren. Je draagt toch je eigen spullen, niet waar? Blijken die belgen gebruik te maken van een bagage transport service 😉  Een optie waarvan wij niet eens wisten dat het bestond, maar je schijnt voor 20 euro per dag je rugzak van hut tot hut te kunnen laten vervoeren, mits deze over de weg bereikbaar zijn. Na een lange dag met 6 a 7 kilo op je rug is dat ineens best een goed idee. Maar ja, je kan ook de bus pakken, dus wij gaan gewoon hardcore verder.

Dag 3 – Demente bejaarden en een dropbag

De derde dag gaat de langste loopdag worden. Vantevoren hadden we niet alle hutten gereserveerd, om nog enige flexibiliteit in onze route te hebben. De hut bij ons geplande einddoel, Lac Blanc, bleek vol toen we ze gisteravond belden, dus moeten we nog een stukje verder naar Refuge La Flegere. We passen de route iets aan en halen wat hoogtemeters eruit. Toch hebben we vandaag 30 kilometer en ruim 2600 hoogtemeters voor de boeg, we weten dat het een lange dag gaat worden.

We starten in de mist voor de beklimming van de Fenetre d’Arpette. Ons klimtempo blijft aardig hoog, we gaan twee keer zo snel als de gemiddelde wandelaar. Tegen de tijd dat we via een lange aanloop en over velden met grote rotsblokken heen zijn geklauterd om tot de top te klimmen, is de bewolking weggetrokken en wacht een verrassend uitzicht op de Gletsjer van Trient aan de andere kant. Een echt venster waar je doorheen loopt dus.

Dit is pas het voorafje vandaag, een lange, technische afdaling brengt ons weer in het dal om van daaruit de klim te beginnen naar de Col de Balme, op de grens van Zwitserland en Frankrijk. De gelijkgenaamde hut wordt gerund door een dement bejaard echtpaar van dik in de zeventig. Onze bestelling, een omelet met ham en een kaas-sandwich, kwam maar niet goed door. Tot vijf keer toe kwam de vraag vanuit de keuken wat we nu precies besteld hadden 😉

De afdaling is dit keer wel makkelijk en in het dal wacht de dropbag die we afgelopen zondag langs de weg verstopt hadden. Ik kan mijn voorraad snacks weer aanvullen en heb genoeg energie om weer een dag verder mee te kunnen. Het is al laat, maar we besluiten toch door te lopen naar La Flegere, de alternatieve oplossingen zijn minder aantrekkelijk. “Go fast enough to get there, but slow enough to see”. Tegen zes uur ‘s avonds komen we in de schemering aan bij de skihut waar we een plek gereserveerd hadden. We kunnen nog net even douchen voordat we weer aanschuiven bij het diner. Vanaf het terras zien we de lichtjes van Chamonix al liggen en we weten dat morgen de kortste en makkelijkste dag gaat worden.

Dag 4 – Hallucinatie & Toccata

Tijdens zo’n meerdaagse toch kom je snel in een soort ritme terecht. Vroeg opstaan, ontbijt, rugzak om en gaan. ‘s Avonds weer opladen in de hut en vroeg naar bed. We krijgen het gevoel dat we dit nog wel wat dagen vol gaan houden, maar vandaag is alweer de laatste dag. De beklimming naar de Col du Brevent doen we op routine. We komen door het beschermde natuurgebied van de Aiguilles Rouges en zien onderweg nog een steenbok weglopen. Ook hebben we de hele dag uitzicht op de in de zon gelegen Mont-Blanc.

Roger ruikt de finish en gaat voortvarend de laatste lange afdaling naar Chamonix in. Ik kan hem met moeite bijbenen maar weet dat dit de laatste loodjes zijn, dus nog maar even een tandje erbij.

Aan het eind van deze etappe race slaan de vermoeidheid en het slaapgebrek ook bij Roger toe en begint hij te hallucineren. Dat schijnt wel vaker voor te komen bij lange inspanningen. Hij ziet een blonde schone voor ons op het pad staan, waarmee hij zelfs in gesprek gaat. Of nee, ze is toch echt, een oude bekende van de klimhal in Arnhem die daar op een groep mountainbikers staat te wachten, hoe toevallig 😉

De laatste kilometer daalt via asfalt Chamonix in en wordt dan ook onze snelste kilometer van de week. We finishen bij het kerkje in Chamonix onder begeleiding van de beroemde orgelmuziek van Johan Sebastiaan Bach. Eindstand voor deze week: 103 kilometer en ruim 7500 hoogtemeters.

Terugkijkend was dit een fantastische week. Vier dagen lang samen met je loop-vriend je hobby kunnen uitoefenen, midden in de overweldigend mooie natuur rond de Mont-Blanc. Een waardevol kado voor mijn vijfstigste verjaardag ! Daarbij hadden we ook nog eens het geluk onze regenjas in de rugzak te kunnen laten zitten en hebben we zonder blaren of andere ongemakken de eindstreep gehaald.

En nu ? Eerst maar eens bijkomen en nagenieten van alle foto’s en herinneringen. En dan komen er vast wel weer plannen voor een volgend hardloop avontuur!