Onze zomervakantie was dit jaar gepland in de Dolomieten. Een mooie kans om de MudSweatTrails wedstrijdkalender er eens bij te pakken.  Een skyrace in Bolzano? Dat gaan we combineren!

Zaterdagochtend 29 juli zit ik temidden van ruim 200 andere lopers aan de start van de Südtirol Sky Marathon, een onderdeel van het Südtirol Ultra Skyrace event. Ik ontmoet Ingrid Achterberg en Rob Ipenburg, de twee andere Nederlandse deelnemers. We hebben vandaag 42.2 km door de Dolomieten tegoed, met 2863 hoogtemeters. Dus nog een tikje zwaarder dan de Zugspitz Basetrail XL, ik neem me dan ook voor vandaag rustig aan te doen. Rob gaat voor 7 uur, Ingrid voor 11 uur, ik wil ergens tussen ze in finishen. Om me heen staan en zitten vooral gebruinde en tanige hardlopers, ietwat bezorgd kijk ik naar de dolomietentoppen om ons heen.

De start is in Bolzano, de mediterrane provinciehoofdstad van Zuid-Tirol temidden van de grote Dolomieten massieven. We starten op slechts 200 meter hoogte en gaan naar die toppen, dus het is duidelijk wat er gaat gebeuren. Twintig kilometer lang lopen we alleen maar omhoog, soms slingerend over haarspeldpaadjes, soms gewoon recht tegen de berg op, om meer dan 2000 hoogtemeters te overwinnen. Mijn kuiten branden al na vijf kilometer, rustig aan doen is erg lastig op dit terrein. Rob(en vele anderen) moet ik voor me uit laten gaan en ik bevind me al snel in de achterhoede van het veld.

Genieten van de omgeving doe ik volop. We starten tussen de wijngaarden en fruitbomen. Vervolgens een lang stuk door koele bossen om langzaam aan boven de boomgrens uit te komen. Daarvoor in de plaats komen de vergezichten op de ruige Dolomieten, onderweg naar de Rittner Horn. Via verschillende skihellingen bereik ik na 4 uur en 20 minuten de top. Hier is het koud en er staat een harde wind. Ik neem weinig tijd voor de verzorgingspost, vul mijn water bij en ga direct door in de afdaling. Het voelt alsof het zwaarste deel van de wedstrijd nu achter de rug is, maar daarin vergis ik mee. Eerst heb ik de pech een van mijn stokken te breken als ik in een geultje afdaal, struikel en boven op de stok land. Mijn mobiele trapleuningen kan ik eigenlijk niet missen in zo’n alpiene wedstrijd … Daarna wacht op km 28 de beklimming van de Sarner Scharte, een ruige bergwand waar een steil pad omhoog slingert. Gebruik makend van één stok, wat erg raar aanvoelt, werk ik me naar boven. De laatste honderd meter volgen een via ferrata, langs een staalkabel naar de top.

Nu is het alleen nog afdalen tot de finish in Sarentino, ruim 10 kilometer downhill. Op papier ziet dat er goed uit, maar in de praktijk toch erg lastig. Veel stukken zijn te steil om hard te lopen en ook de ondergrond (los puin, grind) is niet al te makkelijk. Richting de finish neemt de hellingsgraad iets af maar zorgt de stijging in temperatuur voor extra belasting. De temperaturen in het dal zijn boven de 30 graden vandaag. In de laatste kilometers struikel ik nog een keer en kneus hierbij een vinger. Hoort er allemaal bij. Blij kom ik na 8 uur en 29 minuten over de finish.

Wat jammer dat het in Nederland niet mogelijk is om zo te genieten. En des te meer reden om af en toe de bergen op te zoeken voor dit soort avonturen. Nog drie weken en dan mogen Roger en ik weer een week lang buitenspelen in de Alpen. Ons hoofddoel van 2017 komt nu erg dichtbij !