Twee jaar op rij was het jaarlijkse uitstapje met Roger naar Garmisch-Partenkirchen voor de Zugspitz Ultratrail gekarakteriseerd door kou en regenachtig weer. Met tweemaal flinke glijpartijen in de modder tot gevolg. Drie maal is scheepsrecht zeggen ze, dus met goede hoop op een droge wedstrijd trokken we afgelopen donderdag weer naar Zuid-Duitsland. Dit zou ook de eerste echte test worden of alle trainingsarbeid van de afgelopen maanden tot resultaat heeft geleid.
Donderdagavond kwamen we in een hoosbui bij het wedstrijdsecretariaat aan om onze startnummers op te halen. Zouden de goede weersverwachtingen dan toch niet kloppen ? Gelukkig trokken de buien vrijdagochtend naar het oosten en konden we met de kabelbaan omhoog naar het Alpspitzbahn bergstation voor een korte verkenningsloop op hoogte. De rest van de vrijdag maar lekker luieren en speculeren over wat komen gaat. Vorig jaar had ik 8 uur nodig voor de bijna 40 kilometer met 2000 hoogtemeters. Dat zou dit jaar toch wel in 7u30m kunnen ?
Zaterdagochtend stonden we inderdaad met goed loopweer aan de start in Mittenwald. Met alle verplichte uitrusting, zoals muts, handschoenen en lange broek, in de rugzak. Door al het trainen met de grote 20 liter rugzak stelde dit extra gewicht dit keer niet zoveel voor. Met een voorzichtig start, deels afgedwongen door de loopfiles, lagen we na een uurtje nog op hetzelfde schema als vorig jaar. Geen rare dingen doen, rustig in een ritme komen, want er komt nog genoeg op ons pad.
Bij de tweede verzorgingspost halverwege de wedstrijd hadden we wat tijd ingelopen en zaten redelijk op het 7u30 schema. We wisten ook dat het moeilijke deel van de wedstrijd nu bijna ging beginnen. De lange klim met haarspeldbochten omhoog naar de Hochalm en het steile pad naar de Osterfelderkopf gingen dit jaar makkelijker dan de voorgaande jaren en zonder pauzes kon ik mee met de rest. Natuurlijk blijft het een flinke inspanning om zoveel hoogtemeters te overwinnen, zeker als de zon af en toe doorkwam was het water niet aan te slepen. Het hoogste deel van de route is voor mij wel een van de mooiste stukken, midden tussen de enorme rotspartijen die af en toe nog met sneeuw bedekt zijn.
Boven op de top zagen we dat 7 uur er misschien ook wel in zat, als de afdaling goed ging. En die ging boven verwachting goed. In plaats van te worden ingehaald door Jan en alleman was ik dit jaar aan de beurt om andere lopers in te halen. Weliswaar achter in het veld, maar toch … Op dit stuk hebben we veel tijd gewonnen en voordat we het wisten stonden we onderaan in Hammersbach met nog twee asfaltkilometers te gaan. Als we deze bleven rennen zou een eindtijd binnen 7 uur mogelijk zijn ! De benen hadden daar niet echt zin meer in, maar mentaal sterk gewoon stap voor stap verder. Op 6u57 kwamen we tevreden over de finish in Grainau.
Met een 78e en 79e plek in het deelnemersveld van ongeveer 120 man (masters) konden we ook tevreden zijn. Niet zozeer de eindtijd, maar vooral de manier waarop is iets om tevreden naar terug te kijken. Zelfs zondag’s op de terugweg naar Nederland liepen we makkelijker met minder spierpijn dan de jaren daarvoor. Sterker en fitter op weg naar Chamonix !